Kurs Terapia Manualna - Osteopatia Diagnostyka, mobilizacje kręgosłupa, miednicy, kończyn górnych i dolnych, klatki piersiowej i czaszki. Napięcia więzadłowo - stawowe i mięśniowo - powięziowe. Techniki harmonizujące. Podstawy terapii wisceralnej.

O Osteopatii

Terapia manualna jest metodą leczenia znaną na całym świecie pod postacią rękoczynów mających na celu spowodowanie właściwego ułożenia stawów kręgosłupa i stawów obwodowych. W Stanach Zjednoczonych i Europie rozwija się w dwóch zasadniczych kierunkach, jako osteopatia i chiropraktyka. W praktyce leczniczej terapeuta korzysta z obydwu. Jednak z uwagi na przekonania, podejście do sposobu prowadzenia terapii, swoje cechy osobnicze terapeuci utożsamiają się często bardziej osteo- lub chiro- praktyką. W medycynie wschodniej, co warto podkreślić, nie tworzy się podziałów na chiropraktykę i osteopatię. Nie traktuje się terapii manualnej jako osobnej dyscypliny. Manipulacje na stawach są włączone w całościowy system leczenia, stosowany równolegle z ziołami, akupunktura, czy gimnastyką. Nie ma podziału na masaż i kręgarstwo. Techniki mobilizacji stawów są włączone w systemy masażu i są ich integralną częścią. Świat zachodni ponad miarę stosuje podziały, wyodrębnia, klasyfikuje i systematyzuje różne sposoby terapii, tworząc szkoły i style osteopatii i chiropraktyki.

Osteopatia jest dziedziną zaliczaną do medycyny niekonwencjonalnej. Charakteryzuje się na holistycznym podejściem do pacjenta.

Oznacza to, że zarówno diagnoza jak i terapia obejmują całe ciało człowieka. Włącznie z jego sferą psychiczną i duchową. W medycynie niekonwencjonalnej istnieje założenie, że wspomniane wyżej obszary są od siebie ściśle zależne. Zatem procesy chorobowe zachodzące w organizmie w jednym z obszarów również wpływają na pozostałe.

W 1897 American School of Osteopathy założyła Amerykańskie Towarzystwo Osteopatii a Still założył Kirksville College, do dziś największ ośrodek badań naukowych i edukacji osteopatycznej w Ameryce (1). W Europie pierwszą szkołą była Brytyjska Szkoła Osteopatii w Londynie założona przez ucznia Stilla Jamesa Martina Littlejohna. W Europie powstały również szkoły w Brlgii, Niemczech, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Portugalii, Austrii, Francji, Włoszech. W Polsce pierwsze szkolenia osteopatyczne rozpoczęły się w 2003 r. Podkowiańska Wyższa Szkoła Medyczna powołała w roku 2013 Wydział Medycyny Osteopatycznej. W 2005 roku powstało Polskie Towarzystwo Osteopatyczne (3).

Osteopatia i chiropraktyka mają ze sobą wiele wspólnego. Posiadają techniki diagnostyczne i lecznicze, bazują na wieloletnich badaniach, obejmują obszarem swojego oddziaływania nie tylko narząd ruchy, wpływają na systemy psycho- somatyczno – trzewne, wpływają na energetykę człowieka. Jednak należy przyznać, że nieco głębszą i subtelniejsza sztuką leczenia czy uzdrawiania jest osteopatia. Głównie z uwagi na szersze obszary ciała na jakich wykonywane są zabiegi.

Osteopatia jako metoda holistyczna zakłada całościowe podejście do człowieka. To cecha wspólna medycyny naturalnej. Wchodzi w obszar masażu powięziowego, bioterapii, masażu narządów wewnętrznych, terapii czaszkowo – krzyżowej, która pierwotnie była jednym z fundamentów osteopatii. Jako dyscyplina kompletna zawiera sposoby diagnozy: wywiad, obserwacja, badanie palpacyjne, oraz sposoby terapii: masaż, manualne mobilizacje stawów obwodowych i kręgosłupa, terapia narządów wewnętrznych. Uzdrowiciele reprezentujący medycynę naturalną, ludową wpływają na siły witalne organizmu poprzez świadome oddziaływanie na ciało pacjenta poprzez te właśnie siły. Nazywane są różnie, jako siły witalne krążące pod postacią fluidu, energia życiowa, Qi, prana, których zaburzone krążenie jest równoznaczne z choroba lub niedomaganiem. Zależności psycho – somatyczne, w których stan psychiczny ma odbicie w stanie obszarów narządu ruchu i odwrotnie oraz somato – trzewnwe gdzie reakcja odruchowa jest przeniesiona z układu ruchu na trzewia i odwrotnie (3).

Osteopatia wyodrębniła cztery podstawowe zasady:
1.Ciało jest jednością.
2.Budowa ciała oraz procesy, które w nim zachodzą są zależne, na wszystkich trzech płaszczyznach: strukturalnej, psychicznej i duchowej.
3.Organizm ludzki posiada własne mechanizmy prowadzące do autoregulacji i samoleczenia.
4.Wszystkie procesy lecznicze wynikają z tych zasad.